قسمت اول
بگذار تا همیشه
حقیر ترین غمها
یا ناچیز ترین شادیهای خود را با هم بگوییم.
این اعتماد ها
این همدلی با شکوه
هردو حق و وظیفه عشق است(یا همان انگیزه ای که تو میگویی)
نمیدانم که درست میگویم یا اینکه درست میگویم.
ولی این را خوب میدانم.
یا حداقل از اعماق درونم به آن ایمان دارم.
به آن لحظه هایی که پاکترین بودیم
به آن لحظه هایی که صادق ترین بودیم
شاید دیگر بعد از آن –آن لحظات خوب و خوش نیاید
مهم نیست که دیگر چه در انتظارمان باشد
مهم نیست که دست سرنوشت چگونه ما را حرکت دهد.
مهم این است من در ان لحظات با شکوه ما بودم ...
واین مهم است که منی که همیشه من بودم از خود گذشتم.
من تا همیشه آن لحظات را با خود همراه خواهم داشت.
و نمی دانم که سرانجاممان بکجا خواهد رسید
ولی هرچه که باشد .......مرا فرا میخواند

( از خودم)